Κάποια στιγμή στις σελίδες των «Νέων», ανάμεσα στις μεγάλες υπογραφές του Κώστα Μητρόπουλου, του Σπύρου Ορνεράκη και του Δημήτρη Χατζόπουλου, εμφανίστηκε, καθόλου δειλά, ένας νέος δημιουργός. Ο Αναστασίου κατ ευθείαν στα βαθιά! Μεγάλες οι απαιτήσεις, μεγάλες οι συγκρίσεις, μεγάλες και οι προσδοκίες… (Από το Περιοδικό ΩΣ3 #50, Δεκέμβριος 2005)
Λένε ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Φανταστείτε δηλαδή, πόσες τέτοιες «λέξεις» υπάρχουν σε ένα κόμικς. Όχι μόνο αυτές που βρίσκονται τυπωμένες στο χαρτί, αλλά και όλες αυτές που υπονοούνται. Που έχουν συνταχτεί σε έναν αόρατο αφηγηματικό ιστό, γεμάτο από ιδέες, μνήμες και ανασυνθέσεις της πραγματικότητας που ζούμε. Αν δεν ήταν ο Τάσος, στην Ελλάδα θα πίστευαν ότι αυτές οι. λέξεις, ήταν αποκλειστικότητα των σκιτσογράφων. Γιατί ο Αποστολίδης, είναι το συνώνυμο του σεναρίου στα κόμικς. Για πολλά χρόνια, -χωρίς καθόλου «ίσως»- το μοναδικό δείγμα αυτού του παράξενου… πτηνού. Σεναριογράφος κόμικς!
Δραπέτευσε ο Ισοβίτης; Ουουου…πολλές φορές. Και ποιος ξέρει πόσες φορές ακόμα θα το σκάσει, στα 622 χρόνια της ποινής του. Ο ίδιος μπορεί να μην είναι γάτα στις αποδράσεις αλλά φροντίζει για πάρτη του το κοινό. Αυτό του ανοίγει σε κάθε ευκαιρία τη πόρτα της χάρτινης φυλακής και τα στενά όρια των καρέ…
Αν όλα τα κόμματα, οι εταιρίες, οι ομάδες, οι σύλλογοι, οι συντεχνίες, έχουν κι από έναν «πρόεδρο», οι σκιτσογράφοι μέχρι το 1998, είχαν τον δικό τους… «πρόεδρο». Τον Αρχέλαο. Προεδράρα. Εκλεγμένος ομόφωνα από καρδιάς!
Ο Δημήτρης Βιτάλης είναι μια ιδιαίτερη φιγούρα δημιουργού κόμικς. Ιδιαίτερη και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ένας από τους χαρακτηριστικότερους σκιτσογράφους της γενιάς του 80, που συνεχίζει όμως να δηλώνει το παρόν, με τις εξαιρετικές ιστορίες του.
Ένας «χασάπης» δεν φέρνει την άνοιξη. Η άνοιξη όμως φέρνει μπόλικους χασάπηδες. Ας είναι καλά τα αρνάκια και το Πάσχα. Τι πάει να πει αυτό;Ας πούμε ότι, όσο πιο πολλοί ασχολούνται με τα κόμικς -ένα πράμα σαν άνοιξη που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα-, τόσο πιο συχνά θα βρίσκουμε και δημιουργικούς ανθρώπους να σκαρώνουν τρελές ιστοριούλες σαν αυτές του Βαβαγιάννη.
To 1986 εμφανίζεται στα περίπτερα μια εφημερίδα… κόμικς! Ο βίος της βραχύς. Μόλις 4 τεύχη. Το τεύχος μηδέν που βγήκε πειραματικά τον Ιούλιο και τα τρία τεύχη που ακολούθησαν με αρίθμηση τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο και Δεκέμβριο, της ίδιας χρονιάς. Αυτοσχέδιος…. εκδότης αυτής της προσπάθειας ήταν ο Θεοδόσης Βρανάς.
Αμυδρό φως σε σκοτάδι, γενικά πλάνα, σκιές, ξαφνικές αναλαμπές, κάποια κοντινά πρόσωπα, άσπρες πινελιές η γυαλάδα του τρόμου στο δέρμα, φωτιές, βλέμματα… Όχι, όχι, λάθος. Ο Σπύρος Βερύκιος δεν περιγράφεται. Η δουλειά του τόσο εικαστική, τόσο εσωστρεφής, αλλά και τόσο αφηγηματική, δεν σηκώνουν πρόχειρες περιγραφές κι επιφανειακές ερμηνείες.
Από D.J. κτηνοτρόφο με δίπλωμα σκηνογράφου και μάνα Ρέιβερ, τι θα περιμένατε να διαβάσετε; Μα φυσικά, κόμικς. Σεσημασμένος «δημιουργός» κομικογραφηγημάτων, ο D.J. Spiros, ο μεσιέ Δερβενιώτης, κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά σας και σκαρώνει γελοιογραφίες και κόμικς.
Τι κι αν οι πένες και τα πινελάκια τα τρώνε πια οι αράχνες. Ο δημιουργός που αναζητάει τρόπους να βάψει την φαντασία του, βρίσκει δρόμους. Ψηφιακές ποιότητες με την πατίνα της ύλης και τη φθορά του χρόνου. Ο Μιχάλης Διαλυνάς, το καταφέρνει αυτό. Τη χρήση των εργαλείων και των φίλτρων του υπολογιστή, με το γέμισμα της ψυχής και τον αέρα της έμπνευσης.
