ΚΕΙΜΕΝO: SOLOUP
Δύο είναι οι πιθανότητες: Ή ο Θεός είναι άδικος (πράγμα απίθανο), ή Θεός δεν υπάρχει. Όσοι γνώρισαν την Μαρία, ξέρουν το γιατί. Η είδηση έπεσε σαν αναπάντεχος κεραυνός, ακούστηκε σαν παράφωνη συγχορδία, μύρισε σαν μπουκέτο φρεσκοκομμένα αναπάντητα γιατί.
Η Μαρία -Ηλέκτρα Ζογλοπίτου γεννήθηκε το 1970 στην Θεσσαλονίκη. Τα πρώτα σκιτσάκια της τα σκαρώνει στο Λύκειο και αργότερα ως φοιτήτρια, αρχίζει να σκιτσάρει ολοένα και πιο πολύ για στέκια, φανζίνς, αφίσες συναυλιών, εξώφυλλα δίσκων, για φίλους, για εκθέσεις κόμικς…
Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. (Ιστορικό- Αρχαιολογικό). Στη συνέχεια, μεταξύ 1996- 1997 με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. βρέθηκε στην Αγγλία να κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης. Στο τέλος του 1996, κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ με δουλειά της, το «Χαμένο Φάσμα» σε σενάριο του Τάσου Αποστολίδη (Εκδόσεις «Κώμος»). Το 1997 δημοσιεύονται ήδη εικονογραφήσεις της στο «Έψιλον» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Το 1997 συμμετέχει στην 9η Μπιενάλε νέων της Μεσογείου στο Τορίνο, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Το 1997… Αχ αυτό το 1997. Στάθηκε ανεξήγητα άδικο μαζί της, στα 27 της χρόνια.
Αν και με ελάχιστες (για το καλλιτεχνική της δύναμη) δημοσιεύσεις, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα απ’ όλους στο νεοελληνικό τσαντίρι (για να μην πω «σκηνή») των κόμικς. Την… «ανακάλυψε» ο Τάσος Αποστολίδης όταν, μαθήτρια του Λυκείου ακόμη, του είχε δείξει την δουλειά της, και στην συνέχεια μας την σύστηνε ως «ταλέντο» στις ιστορικές εκθέσεις κόμικς του Μύλου της Θεσσαλονίκης. Η γραμμή της δυνατή και ουσιαστική, ξέρει να ισορροπεί μεταξύ του ονειρικά εικαστικού, του ρεαλιστικού και της καρικατούρας. Το σκίτσο της παράγει συναίσθημα. Οι δημιουργικές επιρροές της από τον Bilal και κυρίως από τον Pazienza είναι εμφανείς. Τα σκίτσα της ήταν γεμάτα από ιδέες, συντροφιές, έρωτα, χιούμορ, ανθρώπινες στιγμές, στιγμές μοναξιάς και ποίησης. Αυτό που πρόλαβε να κάνει ήταν ήδη πολύ δυνατό. Και το μεγάλο «γαμώτο» είναι, το γιατί δεν θα δούμε ποτέ, τι ήταν άξια να φτιάξει στη συνέχεια.
Αντισυμβατική ως άνθρωπος, προκλητική αλλά ταυτόχρονα ντροπαλή και «χαμηλών τόνων», είχε το προνόμιο να μην περνάει απαρατήρητη και να αποσπά την συμπάθεια ακόμα και από τους πλέον «συμβατικούς» και «συμβιβασμένους». Θυμάμαι για παράδειγμα, σε μια θεωρητική κουβέντα στη Θεσσαλονίκη περί της «διυλίσεως του κώνωπος στην τέχνη των κόμικς», είχε μπει στην αίθουσα εν μέσω νεφώσεων και διαφωνιών και ζητούσε επίμονα από το «πάνελ» να κάνει μια παρέμβαση. Όταν της δόθηκε ο λόγος, απλά (και προκλητικά) ζήτησε ένα ανοιχτήρι για ν’ ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί.
Ελάχιστες φορές απ’ ότι διάβασα μέχρι σήμερα στο φτωχό μας πριγκιπάτο, ένοιωσα όπως στη δουλειά της ν’ ανασαίνει κάτι πραγματικά δυνατό και διαφορετικό. Μια συνέπεια αναζήτησης, μια ειλικρίνεια πρόθεσης κι όχι ενός σχεδιαστικού εντυπωσιασμού. Δεν υπερβάλλω κι ας τα λέω δυστυχώς αυτά, κατόπιν… εορτής. Και θα εξηγηθώ αμέσως. Ταλέντα υπάρχουν. Υπάρχουν αρκετά και πάντα θα υπάρχουν. Άρτιοι «εικαστικοί»σχεδιαστές με τέλεια γραμμή και στήσιμο. Αλλά αυτό που κάνει την διαφορά, είναι η σκέψη που οδηγεί κάποιες φορές το ταλέντο, η πνευματική αύρα που δανείζει στους ήρωες. Η επιλογή, η επιθυμία για το διαφορετικό… «Η βούληση και μόνον η βούληση μετατρέπει την καθημερινή μας σκέψη σε σύστημα» ,όπως λέει κι ο Φενράντο Πεσσόα στον Ηρόστρατο. «Η βούληση και μόνον η βούληση θα μετατρέψει τη χαρούμενη φράση μας σε δόγμα αυτής της χαράς». Αν και πολύ νέα, είχε από επιλογή χαράξει με την πένα της το μονοπάτι που ακολουθούσε. Αυτό ήταν η Μαρία-Ηλέκτρα, ταλέντο με βούληση.
Συμμετείχε ενεργά σε κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δραστηριότητες της Θεσσαλονίκης, στην Κατάληψη της «Πανδώρας», των ραδιοφωνικών σταθμών της «Κιβωτού» και «Ουτοπίας», σε θεατρικές και κινηματογραφικές ομάδες. Η αισθητική της, αμφισβητούσε το κοινωνικά αυτονόητο, τον εφησυχασμό.
Κι αν τα λόγια μου σας φαίνονται κάπως υπερβολικά, τότε σας προτείνω να διαβάσετε τα κειμενάκια των φίλων της που την έζησαν από κοντά, στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο «PRODUCTS OF LOVE & HAOS». «Η Μαρία Ηλέκτρα είχε μια ιδιαίτερη στάση απέναντι στη ζωή» αναφέρει η Λίλιαν Κουίδου. «Επέλεξε ν’ αντισταθεί απέναντι στην ισοπεδωτική κουλτούρα της συναίνεσης και της υποταγής…Είναι από τους ανθρώπους που μέσα από την τέχνη τους, έχουν την ικανότητα να βομβαρδίσουν και να ευαισθητοποιήσουν, όλους εκείνους που ασάλευτοι παρακολουθούν τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους, από τη βαθιά αγκαλιά του καναπέ τους».
Το άλμπουμ ιδιαίτερα προσεγμένο, κυκλοφορεί από τις νέες comics εκδόσεις «ink illusions». Στις 144 σελίδες του, συγκεντρώθηκαν με την βοήθεια της οικογένειας και των φίλων της , η περισσότερη από την αδημοσίευτη δουλειά της Μαρίας- Ηλέκτρας Ζογλοπίτου. Την καλή επιμέλεια του βιβλίου την έχει κάνει ο Άγγελος Μπάκας και τα έσοδα των πωλήσεων θα διατεθούν εξ’ ολοκλήρου για την υποστήριξη των «Γιατρών χωρίς Σύνορα». Δεν είναι διαφήμιση αλλά πρέπει πραγματικά να δείτε από «πρώτο χέρι» τα ευαίσθητα σκίτσα της Μαρίας.
Για οποιαδήποτε πληροφορία, απευθυνθείτε στην «Σπηλιά των Κόμικς» ή στο inkillusions@comicscave.gr